Hayaletlerle Konuştuğumda Babam Beni Cezalandırdı - Türkçe Creepypasta

 

I’ve been blind since birth. As I grew up, everything was described to me in such vivid detail that I didn’t even realize why it was that important to see, especially having no reference point to compare it. We lived in a single-floor ranch house, that’s what Father told me. In my mind, of course, I could see, although unlike how a sighted person could. I had spatial awareness. I knew where my bedroom was, where the bathroom, living room and kitchen were. Each wall had its own texture. I don’t know if that was done on purpose, or if I could feel things others never noticed.

I rarely fell over. Only if Father, or one of the visitors, put something somewhere they shouldn’t have. It was usually the visitors, and Father would shout.

They visited infrequently, and only briefly when they did. Father said I shouldn’t speak to them, that it unsettled him. He’d worry when I saw something he didn’t, saw it with my ears or by touch.

Ellie was the first. She seemed very sweet. She asked me my name and why my face was so messed up. She was in the living room. I could hear where she sat from her breaths. Harsh nasal sounds, as if her nose was blocked. When father had a cold, he’d always breath through his mouth, big labored breaths, as he wasn’t used to it.

When people mentioned my face, I always touched it, trying to work out why it was so strange to them. When I asked if I could touch theirs, there was always a pause. I guessed sighted people never did that. Why would they need to?

When I asked Ellie if I could touch her face, she reluctantly agreed, but moments later Father entered the room and asked me who I was speaking to. I told him, “Nobody.” He would always punish me when I spoke about them. I think it scared him. He’d take my arm and march me off. I’d be knocked off-balance and disoriented, to the point where when he finally set me down, my hands would frantically search my surroundings until I knew where I was. It was usually my bedroom, though every now and then he’d leave me outside, in the middle of nowhere. That was the worst. I would be lost and scared. He told me about the road that ran in front of the house, and explained that the sounds I heard were cars, that they’d kill me if they touched me. Those sounds were my only means of recognizing my surroundings. I waited until I heard one, and then knew which way to run back to the house.

I heard Ellie that evening. She whispered to me, saying she was scared. I whispered back, but she didn’t hear.

I asked Father about Ellie. He didn’t want to talk about her. I asked him why. He didn’t reply. When I told him that she asked about my face, he asked me how I responded. I told him I wanted to touch hers. He laughed, though I knew he wasn’t happy. I could hear the difference. When you laugh for pleasure, your mouth is wide open. When you pretend, your mouth is almost closed. To me, the difference is obvious.

It wasn’t until I was older that he explained.

He said we lived in a special place, connected to the “other world”. That sometimes dead people slip through, people who died in pain and wanted to reach the living. He explained that because I couldn’t see, I was able to tune in to that. That they knew I was listening when others weren’t. He said I had to ignore it. Otherwise, he told me, they’d latch on and never leave me. All the dead want is to be alive again, he said. It was dangerous, and they would trick me. He said he knew how to deal with them, but he couldn’t help if they became attached to me.

Alex appeared to me a few years later. She told me she was lost and didn’t know where she was. I told her I wasn’t allowed to speak to her. Still, she pleaded for help. I kept quiet, knowing what would happen if I said anything. “Did you speak to them?” Father asked. Though I was upset, I told him no. I wished I could help her. I knew what it was like to be lost, and it scared me.

Alex didn’t whisper to me at all. I’d ignored her, and she ignored me. Father saved me, and I was thankful.

After Alex, I knew what I needed to do, so I did it. The spirits stopped bothering me after that, for a very long time. That was, until Sarah appeared.

Sarah didn’t give me a chance to be quiet. I was on my own, sitting in the living room and listening to the television. “Help,” she said. “I need to find a way out.” I stayed silent. “You can hear me, can’t you?” she asked, surprised.

“I’m not allowed to speak to you,” I told her.
“Please,” she begged. “I’m scared, I’m lost. I want to see my daddy.” I gripped the arms of the chair and told her I wasn’t allowed.

“He’s dead,” she said. I didn’t answer. “Your father is dead,” she said again.

I wasn’t going to fall for it. I heard banging from around the room as things began to fly, and the shelves began to shake. “Stop it!” I shouted. And it did.
“Please help me leave,” she said.
I wasn’t going to talk to her. I did the only thing I thought would help. I unlocked the front door, hoping she’d run out and get lost, just like I would do. When I heard from her no more, I locked the door and sat back down. I listened intently for any signs she was still there. Except for the sounds of the TV, it was silent.

I hated when my heart raced. I became all too aware of the tick-tock feeling of the rise and fall within my chest, like it was about to explode. When I heard my father’s voice, I screamed.

“Son,” he said, “I need your help. I think I’m dying.”

I did what he told me to do; I didn’t speak. If he did die, he’d never leave me. Instead, I raced out into the open air and shouted for help. I shouted until my voice was hoarse. I heard the sounds of cars racing along the road in front of my house. I shouted until I heard someone respond. It was a woman.

“What’s wrong?” they asked. I told them I think my father was dying. They asked what had happened to my face. I pleaded with them to help me, and they promised they would.

I sat down on the grass and waited. Sometime later, the woman returned to me and asked if she could hold my hand. “I’m so sorry,” she told me. I heard the sounds of sirens, and of people rushing. I asked what was going on. The woman said she was there for me.

As the noise died down, a man asked me a question. “I’m a paramedic,” he said. “What happened to your face?” I told him I was fine. He asked if I was sure, and I told him I was. He asked if I minded him touching my face. I said it was okay.

A moment later, I felt a pressure release from around my forehead and the air felt cold against my skin. It sounded as if he were peeling an orange. I imagined that in my head and worried he’d expose my insides. I screamed and asked what he was doing. He told me everything was going to be okay, and the woman squeezed my hand, telling me to be brave.

I didn’t know what it was I was experiencing. I felt a tight pain within my head, like when you smash your shin against something hard, followed by something I’ve come to understand as “bright”. It hurt so much. I began to cry.

“What happened to your eyes?” the paramedic asked. I said I was blind. He asked to check them. The pain returned when he examined them.

“Do you know him? the man asked the woman who had helped me. She told him that I had been screaming for help and that she had come to my aid, but that she had never met me before.

“How long have you had your eye injury?” he asked me. I told him I’d been blind from birth. He asked me if I could see his fingers. I told him no. He asked if I could open my eyes. I said I didn’t know what he meant. He asked if he could open them for me. I didn’t respond. Then I felt his fingers on my face, fingers covered in something rubbery. Suddenly, it became “bright” again. I screamed.

He tried to calm me. The woman squeezed my hand again. I didn’t know what was happening. Things I couldn’t describe came to me. It was like it always was, but multiplied one hundred-fold, and so much more real. I carried on screaming as a fuzzy form came into view.

“Just breathe, okay?” the paramedic said. “Everything will be fine. When was the last time you saw?” As my heart began to calm and my breathing slowed, I became distracted by what I was experiencing. It overwhelmed me. I wanted to cry, and I did. “How long has it been?” he asked again.

“I’ve never seen anything before,” I told him.
* * * * * *

I was told to keep an eye mask on for most of the day, only taking it off at night at first, to allow my eyes time to adjust. At the same time, I was placed in the custody of my aunt and uncle, and didn’t even know it at first. They were shocked at what happened to me, and that I had never attended school.

The past few years have been a rollercoaster ride. The doctors said I may never have perfect vision, though what little I have is a Godsend, and I’ll take what I can get. I’ve only recently been learning to read and write, so I apologize if my English isn’t the greatest. It’s the best I can do.

I’ve been asking my aunt what happened to my father, but all she says is that he died of a heart attack. I asked what sort of man he was. She says he was her brother and she’ll love him no matter what. My uncle doesn’t want to talk about him at all.

I’ve been using the computer a lot recently, and really enjoying the internet. I can’t believe such a thing exists. After being so lonely for so long, I can talk to whoever I want, when I want, though I’m wary of that. After all, how do I know if who I’m speaking to is alive? No one seems to share my father’s concerns about that.

Today I was on a forum discussing the spirit world – I was so happy to find people who I could relate to – and someone curious about my username sent me a link to an article on a true-crime website. It was about my father, and mentioned me by name. They asked me who I was, and if I was the same person. According to the article, my mother had gone missing soon after my birth. It said I’d been bound so that I couldn’t see. That my father always wanted a daughter.

They found fourteen bodies in the basement. They said one got away, a girl by the name of Sarah Frank. She was the one to call the police. They found Father’s car parked around the back of the house. They supposed he carried his victims into the basement via the storm entrance and left them there. Sarah had managed to get away after she agreed to be his daughter following four days of sustained torture. She stabbed him with a knife he’d placed on the counter to butter some toast.

I didn’t want to believe it. And I am not sure I would have, if it weren’t for the names of the victims, two of which stuck out: Ellie Farmer and Alex Riddle. I’d spoken to them both in the living room.

To this day, I wonder if my father had been honest with me about a single thing in his life. Throughout it all, one question remains above all others.

Did I speak to Ellie and Alex before, or after, he killed them?

Anne bodrumda uyuyor - Türkçe Creepypasta

Lütfen daha yüksek sesle konuş.

Odanın arkasında, elimi kulağımın yanına koyarak sesimi yükseltmem gerektiğini söyledim.

Derin bir nefes aldı. Sarı saçlı her gün giydiği bebek bezi at kuyruğundan düşmeye başladığında anksiyetenin yanaklarını kızardığını görebiliyordum. Ona çok tanıdık bir şey vardı, ama parmaklarını içine sokamadı. Yüzü kağıda yapışıp göz teması kurmaya korktuğunda çabucak sıçradı.

"Merhaba. Ben Paisley Jackson. Bu," Ailem. "

Paisley utangaç bir kızdı. Aslında, 10 yıl boyunca öğrettiğimde en sessiz öğrencilerden biriydi. 11 yaşındakilerden en küçüğü olmak bunu herkes için yapacak. Şaşırtıcı bir şekilde, bir rock kutusundan daha aptalcaydı, bu yüzden kardeşlerinden farklı olarak çok zekiydi. Jackson'ın yanı sıra Paisley'nin çocukları hariç bir baş ağrısıydı. Keşke ona geleceği iyileştirmek için daha fazla fırsat verebilsem.

Yanlış olma, Paisley'e yardım etmeye çalıştım. Kıyafetlerini ve yiyeceklerini verdim ve hatta onun için dizildim. Bununla birlikte, çölün ortasındaki bir kulübedeki kötü yaşam tozu yaşamda zor bir eldi. Ne yaparsam yapayım, hiçbir fark olmazdı. Herkes yoksulluk döngüsünün neredeyse imkansız olduğunu bilir.

Ailem için el ele tutuşmak, kalem tutmak ve köprüyü geçmekle asla karşılaşmayacağım başka bir hikaye hazırladım. Şimdiye kadar marjinal çocuklarla çalıştıysanız, Guardian'ın katılımının sessiz olmadığını göreceksiniz. Paisley'nin ailesi, kızının eğitimi ile ilgilenirken bir istisna değildi.

“İki annem var. Betty adında iyi spagetti yapabilen biri. Buna anne denir ve babası sarı saçlı olan Claire Tom'la evlidir. Annesine ve babam ona projesine hobi diyor. ”

Utah'ın ortasında dolaşırken yüzlerce Polyge sisi ailesi gördüm, bu kulağa tuhaf gelmedi. Ayrıca, çok eşlilik yasadışı, ama burnumu işimde tutmaya çalışıyorum.

“Annem hepimizle ilgileniyor. Anahtar bunu yapmak için çok büyük. Annem oldukça gümüş bir bilezik takıyor. O kadar meşhur ki giyiyor. ”

Çocuklar ilk kez ünlü ebeveynlerden bahsederken sıradan yaşamdan heyecan duymazlar. Paisley'den gelmesini beklemiyordum.

“Annem ve ben Tommy var. O benim ağabeylerimden biri. Annem çok daha yaşlı. Başka her şeye sahip. ”

Ağladım. Bu, Paisley'nin annelerinden birinin dokuz çocuğu olduğu anlamına geliyordu. O kadar çok hamileliği yaşadığımı hayal bile edemezdim.

“Babam ben ve Tommy'nin Tanrı'nın armağanı olduğumuzu söylüyor. Bize bir sopayla vurmayacak. Gururu ve neşesi Tommy, ama gerçekten sevdiği tek kişi annesi. ”

Not defterimde dikkatimi çeken Rod'la ilgili çizgiye baktım. Ancak, bu benim öğrencim ilk kez yanlışlıkla kötüye kullanım bildirmedi. Aslında, CPS yardım edecekleri insanları seçer ve seçer.

“Annem başka bir bebeğe sahip. Kızgın babasına Daisy adını vermek istiyor. Annemin artık çocuğu olamaz. Sonuncusu SIDS'ten öldü. ”

Otururken kızımın eski bebek kıyafetlerini Jackson'ın kulübesine götürmemi hatırlatan bir not yazdım. Bir anne olarak, bebeklerin pahalı olabileceğini biliyorum.

“Babam bunu bilerek yaptığını söyledi çünkü sirke koşmak istiyordu. Annem onun suçu olmadığını söylüyor. Ona ve onun güvenliğine bir sır vereceğime söz verdim. ”

Üzüntü içinde başımı salladım. Üzücü bir anne kontrol edemediği bir şey için kendini nasıl suçlayabilir?

“Annem babamın seçtiği oydu. Tüm okul şovlarını izledi. Geceleri katıldılar. Babam onun içinde birçok kavga olduğunu söylüyor. Annem sadece bir örtü. Baba onu gerçekten sevmiyor. ”

Elime uzandım, “dur” anlamına gelen bir jest Öğrencilerime öğrettim, ama Paisley bunu bulamadı. O benim hayal kırıklığına kaşlarını unuttum ve okumaya devam etti. Kardeşlerinden biri onu şaka yaptı.

“Annem gitmem gerektiğini söylüyor. Hayatın ne olduğunu göstermek istiyor. Babam kızgın, annem üzgün. Sadece gitmek istiyorum. ”

“Annemin en sevdiği şarkıyı bana söyle. Annem babamın kafasının yanlış olduğunu söylüyor. ”

Başını sallayarak içini çekti. Potansiyel bir çocuğu olan bu tür bir kalp, onu içermeyen bir sevgilinin dövüşünün ortasında sıkıştı.

“Son doğum günümde annemin favori basketbol takımıyla tanışmak istedim. Annem buzlu tereyağı krema ile pasta yaptı. Knicks'i görmeye gittim, ama babam tamir edemediği bir hata yaptığını söyledi. ”

“Artık yok. Neden bilmiyorum. Şimdi babam sadece geceleri ağlıyor. Tanrı'ya, “Ne yaptım?” Dedi. Bebeğin artık umursamayan anneyi döllemesini istiyor. ”

Paisley onayımı almak için gülümsemeyle başını kaldırdı. Şiirinin uygunsuz olduğu gerçeğinden korktum, ama ruhunu kırmak istemedim. Onunla gurur duyuyordu.

Charles Bonnet Sendromu

Daha fazla beceri istiyorsanız, Charles Bonnet Sendromu veya Görsel Yayın Halüsinasyonları adı verilen bir durumdan muzdaripsiniz.

Bildiğinizden çok daha yaygın bir durumdur. Yavaş yavaş görme kaybına uğrayanların yarısının yaşamları boyunca bir veya daha fazla karşılaşma yaşayacağı tahmin edilmektedir. Ama çoğunuzun daha önce hiç duymadığına bahse girmeye hazırım.

Bunun nedeni çoğu mağdurun kimseye ne deneyimlediğimizi söylemekten korkmasıdır. Biliyorum

Ama kendim ilerliyorum. Ben Andrew ve 26 yaşındayım. İki yıl önce sanki kamera lensinde Vazelin varmış gibi her bir kenarda ve ayrıntıda bulanıklaşma vardı. Hiç bu kadar iyi olmamıştı.

Korktum ve en kısa sürede Dr. Harper'ın ameliyatını aldım ve üç yıl önce satın aldığımdan beri, kaza yapmadan sürülen bir arabaya binmek yerine taksi almak zorunda kaldım.

Doktor birkaç test yaptırdı ve birkaç soru sordu ('Son zamanlarda susadınız mı?', 'Ne sıklıkta idrar yaparsınız?', 'Yorgunluk düzeyinizi nasıl tanımlarsınız?') Sonsuz Yaşam.

Diyabet.

-1 yazın.

Her öğünde insülin enjeksiyonlarının yapılması gerektiğini ve kan şekerini izlemeden yanlış yiyecekleri yemenin komaya veya daha kötüye yol açabileceğini açıkladı.

Ve gözlerimin içine girdi.

Andrew ve diyabet maküler koşullara neden oldu. Bunun ne olduğunu biliyor musun? '

Tanı karşısında şok oldum, kafamı aptalca salladım ve Dr. Harper devam etti.

Diyabet, gözün arkasındaki kan damarlarını etkiler, kan damarlarını bloke eder ve retinanın merkezi kısmı olan makulaya sızarak renk ve detayın tanınmasına yardımcı olur. Bu kan damarları makulaya sızarsa, ciddi hasara neden olabilirler. '

Boğazımda bir yumru olduğunda, 'Evet, ne yapmalıyım?' Diye sordum.

Harper konuştuğunda, yüzü doğru görünmüyordu, ama sesi bana neden korktuğumu söylemek için yeterliydi.

Üzgünüm Andrew, diye cevapladı ağır bir sesle. Belki de bu belirti biraz daha erken keşfedildiyse, tedavi mümkün olurdu, ancak hasar oldukça geniş görünüyor. Durumun gelişimini tutuklamak için adımlar atabilirsiniz, ancak bunun geri döndürülemez olduğundan korkuyorum. '

Sanki dünya etrafımdan kopuyormuş gibi hissettim. Hala 24 yaşındaydım ve hala doruğuma ulaştım. Haftada iki kez basketbol ve bisiklet oynuyordum. Ve şimdi sağlığım, bedenim ve vizyonum benden alındı.

İlk 6 ay zordu. Holly adında tatlı bir kız olan kız arkadaşımdan ayrıldım. Bir mimarın ihtiyacı olan bir şey varsa, bu onun gözleri, bu yüzden işini kaybetti Hatta bir sürü arkadaşımla takılıyor, duruncaya kadar onlarla buluşmamak için bir bahane yapıyorum. Aslında, benim görüşüme göre kıskançtım ve istediğim her şey uçarken hayatta kalmak zorunda olduklarını kıskandılar.

Bir sığınak oldum ve her gün daireden ayrılmadan yıkamak, tıraş etmek ya da giyinmek için rahatsız oldum. Hayatımın bitmiş olduğundan emindim ve onu korumaya çalışmayı bıraktım.

Ben bir çocuktum.

Bunu fark etmem uzun zaman aldı, ama sonunda evde beni ziyaret etmek için tasarlanmış bir hemşireydi.

"Sen aptalsın," dedi.

“Ne?” Onun dili karşısında şok oldum.

“Diyabetim var, kaç kişi olduğunu biliyor musun?” Diye sordu. Görme kaybı korkunç ve şefkatim var ama Andrew, vazgeçmek için bir neden yok. '

'Evet, ama ... '

“Tamam mı?” Diye hırladı. `` Tanıdığım cesur adamlardan biri çocukken boynundan felç oldu ve pes etmedi. Hayatta çok daha fazlasını yapabilirsiniz, size yardım etmek isteyen insanlar var, ama o çirkin sakalı tıraş etmek için uğraşamazsınız. Ağlamayı kes bebeğim ve büyük bir fark yarat. '

Elbette bütün gece olmadı ve onunla tartıştım. Donuk uyuşukluğuna kızgındım ve gitmesini söyledim. Patronuna söyleyeceğimi söyledim, ama güldü ve hayır dedi.

`` Çok gurur duymayacaksın çünkü zeki bir insan değilsin, '' dedi. `` Gelecek hafta yapacağım. ''

O gece traş ettim. Perdeleri açtım ve etrafa baktım. Durum bulanıktı, ama gerçekten gördüğümde, evin etrafına dağıldığını görebiliyordum. Dağınıklık yarattım.

Lois önümüzdeki hafta döndü, yer düzgün. Temiz tıraş ettim. Saçımı bile taramaya çalıştım. Bu konuda hiçbir şey söylemedi ve Jeonju'nun iddiaları hakkında yorum yapmadı,

beni caddeden aşağı kahve içmeye götürdü. Beni kaldırımda kahve dükkanına yönlendirdi, konuştu, güven verdi. Bir bloktan daha az olsa bile göz korkutucuydu, ama oraya vardığımda çok gurur duydum.

Ben ve Lois konuştuk. Sanırım güldüm bile.

Daha sonra, beni eve götürdü, sonra içeri girmeme yardım ettiğinde, “Sonunda seninle tanışmak güzel, Andrew.” Dedi.

O gün yeni hayatımın başlangıcıydı. Yeni bir daireye, zemin kattaki bir yere taşındım ve görme bozukluğu olan bir grup gençle birlikte katıldım. Arkadaş edindim. Kısa bir yürüyüş olsa bile her gün dışarı çıktım, ama dünyanın neler yapabileceğimi gördüm.

Ne yapabileceğimi satın aldım, ancak yerel dükkanda çalışan yaşlı çift Sawyers, haftada bir kez yiyeceklerimi getirecekti. Clark sert bir eski sakar, bu yüzden bana kod atmayı reddediyor ve bana benim gibi olduğum, bağımsızlığımı koruduğum ve vazgeçmediğim için saygı duyduğunu söyledi.

Onun gibi bir adamdan, duyduğum en tatlı şeylerden biri bu.

İşler çok iyi gidiyordu… ve bir yıl önce başladı.

Oturma odama girdim, elimde bir fincan kahve ve tam bir üniformalı iki büyük, gururlu atla tamamlanmış, gelinlerinde uzun siyah tüylerle süslenmiş bir Victoria cenaze arabasının tam orada halimi gördüm. Mükemmel bir şekilde durdular, şoför, dönem kostümünde küçük sakallı bir adam ve bir silindir şapka, dizginlerle uğraştı ve bana bekledi. Tuhaf bir şekilde, görebildiğim normal bulanık şekillerden çok daha netti.

Pantolonumu kızdırdım.

Bardağı düşürdüm, çıplak ayaklarımın üzerine sıcak kahve döktüm, acı ve alarm çığlığı ile geriye doğru atladım. Odadaki atlara ve at arabasına dikkatimi geri verdiğimde gitmişlerdi.

O anda deli olup olmadığımı merak ettim. Görünüşe göre, çoğumuz anlıyoruz, ki bu anlaşılabilir. Evinizde aynı görüşü görürseniz nasıl hissedersiniz? Karındeşen Jack olmadıkça, çoğunuzun bir koç ve atlarınızın etrafta yattığını hayal ediyorum. Kesinlikle yapmadım.

Sonunda, kendime çok sessiz küfür ettikten ve biraz kendi yanılsamasından sonra, kendime sahip olduğumu düşündüğümü görmediğime, sadece çok canlı bir hayal olduğuna ikna etmeyi başardım.

Bu işe yaramış gibi görünüyordu ve sonraki günlerde aynı odaya biraz daha dikkatli girsem bile yaşamaya başladım. Sonunda unutmuşum.

İki hafta sonra banyomda dev, yüzen, dönen, turuncu bir top gördüm.

Yine kendimi kızdırdım.

Baktım, küvetimin üzerinde havada asılı duran bir plaj topundan biraz daha büyük olan bu tuhaf, dönen levitasyon küresi, tam 10 saniye boyunca açık ağızlı, nihayet göz kapaklarını sıkıca kapatmadan ve fısıldamadan önce baktım : 'Orada değil… orada değil…'

Beş saniye sonra gözlerimi tekrar açtım. Orada değildi.

Hiç kendi akıl sağlığınızdan kuşku duymak için bir nedeniniz oldu mu? Algıladığınız şeyin gerçekten orada olup olmadığını veya zihninizin size ihanet edip etmediğini merak etmek için?

Dürüst olmak gerekirse, vizyonumun kaybıyla karşılaştırıldığında, aklımı kaybetme ihtimali çok daha korkunçtu. Sıkıntıya karşı savaştım ve sadece kurtulan değil, kendi hayatını yaşayan biri olduğum için gurur duydum. Eğer deli olsaydım bunu nasıl yapabilirim?

O gece zar zor uyudum ve daha sonra günlerce ürkek kaldım. Herhangi bir hareket işareti veya tanıdık olmayan bir şekil nabız yarışımı ayarlayacaktır, gerçekten orada olup olmadığından şüphe etmeme neden olacaktır.
Diyabet teşhisi konduktan sonra bile daha önce yaşadığım en zor zamandı.

En azından Dr. Harper bana Diyabet'ten bahsettiğinde, kesin bir prognoz yaşadım, bir tıp uzmanı tarafından gerçekler verildi, rahatsızlığım fizikseldi, bir ismi vardı ve en önemlisi, bir tedavi planı vardı.

Bu başka bir şeydi. Benim zihnim bana karşı döndü, duyularım ve gerçeklik algım bükülmüş ve güvenilmez olmuştu. Sadece o pozisyondayken bunun ne kadar korkunç olduğunu anlıyorsunuz. Duyularınız ve beyninizin bunları yorumlama şekli tehlikeye karşı tek gerçek savunmanızdır. Tehlikeyi algılarsınız ve bundan kaçınırsınız, vücudunuzun zarar görmesini önlersiniz. Ama sizi gerçekten orada olan tehlikelere karşı uyarmak için algılamanıza güvenemediğinizde ne olur?

Lois ilk önce problemi aldı, ürkek tavrımı fark etti. Neyin yanlış olduğunu sordu, eğer bir şey hakkında konuşmam gerekirse, ama ona hayır dedim, iyiydim ama iyi uyumamıştım.

Bu son kısım doğruydu; Göz kırpamamıştım. Kurumsallaşma düşüncesi - günlerimin geri kalanını sakin, mavi-pijamaları zombi beyaz bir odada geçirerek sadece mahk inm arkadaşımın şirket için yankılanan çığlıklarını harcayarak - beni ölçünün ötesinde dehşete düşürdü.

Peki alternatifi neydi? Kendim ve başkaları için risk olarak yaşamak mı?

Sonuçta, görmezden gelmeyi seçtim. Diğer insanların etrafında çalışabilseydim,

Gezgin - Türkçe CreepyPasta

 

Endülüs'ün kavurucu rüzgarını özledim. Güneş ışığını yüzünüze nasıl döktüğü, kirpiklerle oynadığı, kuru kumu yanaklara karşı düzleştirdiği ve saçların etrafında frezelediği. Vadinin kokusunu ve Muscat kabartmasının olgunlaşan yumuşaklığını öğleden sonra esintisinde parlıyorum.

Buradan, büyüdüğüm evi görebiliyorum. Bir satranç tahtasına dağılmış piyonlar gibi üzüm bahçelerine sıkışmış beyaz şapeller görüyorum. El Jardinito Yolu üzerinde eski şehirden benekli kayaların arasından geçen asfalt yamalarını görebiliyorum, sonra ufkun arkasından seyreden dövülmüş kamyonların düzensiz farları ile azalıyorum.

Çukurlardan biri, kamyon sürücülerinin kendilerini rahatlatmak için durduğu Ed Jardinito boyunca durur, bu dalgalı patikaya başlangıç ​​noktasını işaretler. Tümü, çimen otu sapları ve keten kumu lekeleriyle kaplanmış olan iz, ilk başta zar zor farkedilir. Gerçek şu ki, kimse bunu farketmekten bile umursamıyor. Tanrı'ya götüren çirkin bir patikayı kontrol etmek için yıldırım sızıntısı yapan kamyoncular neden nereyi biliyorlar? Ama ben yaparım. Buraya, şimdi durduğum bu tepenin zirvesine bu şekilde çıktım. Buraya kadar tırmandım, bu yüzden sonunda her şeyi bitirebilirim - tüm bu yıllar boyunca serseri ve füg, sürgün ve korku. Burada her şey sona erecek.

Ama şimdilik, aşağıda ortaya çıkan vadinin manzarasının tadını çıkarıyorum. Son hatıralarımın havasını yudumlarım.

Yakında ortaya çıkacak. Daima yapar. Bir gölge gibi, beni tam adımlarla, hep orada, arkamda takip ediyor. Ve işte orada!

Topallama figürü El Jardinito'nun keskin virajının arkasında belirir. Bakıyor ve beni görüyor, sonra bir an durup nefesini tutuyor ve bastonuna eğiliyor, sanki bu son esneme için kalan yörüngeyi değerlendiriyor, sonra yürüyüşüne devam ediyor. Yoksa şunu söylemeliyim ki, “acı çekişmesine devam ediyor”. Yıllarca süren kovalamaca vücuduna zarar verdi. Şaşmamalı. Beni ne zamandır takip ediyor? On, yirmi, otuz yıl?

O yavaş. Metodik olarak yavaş. Ama bir kere koşmayacağım. Bekleyeceğim. Tam burada, bu kayanın arkasında. Sonunda onunla yüz yüze geleceğim. Elimde tuttuğum bu keskin İsviçre bıçak bıçağı yakında boyun kemiğinden geçecek. Evet, bunu yapacağım.

Burada, beyaz şapelleri ve Muscat bahçeleriyle vadiye bakan tepenin üzerindeki bu kumlu parkurun çıkmaz ucunda bitiyor.

Komik. Bunca yıldan sonra hala kovalamacımın gerçek adını bilmiyorum. Her zaman ona efendi Borges'in dediği şeyi aradım

“Gezen kişi”.

Dolaşan, dinle. Seni öldüreceğim.

* * * * * *

Borges. Borges. Üniversitedeyken onu putlaştırdım. Birçoğu yaptı, ama farklıydım. 1961'di. Universidad Laboral de Córdoba'da ortalama bir tembel öğrencisiydim, bir dönemden diğerine zorlukla geçilebilen notlarla yüzüyordu. Çok az arkadaşım vardı ve neredeyse hiç ilgim yoktu. Erken bir kimlik krizi formum olduğunu söyleyebiliriz.

Anisado'yu çekmenin yanı sıra, diğer tek tutkum Edebiyattı. Latin Amerika Edebiyatı. Borges ve Neruda ön plandaydı. Heyecanımı ancak Edebiyat fakültesi duvarında asılı bir broşür gördüğümde hayal edebiliyorum.

Alanlar sınırlıydı. Ama kimin umurunda? Kendisi Jorge Luis Borges, bize bir konferans ve ardından açık bir soru paneli vermeye geliyordu. Tıpkı bir manyak gibi, konferanstan saatler önce oditoryuma koştum. Sıradaki ilk bendim ve kapılar açıldığında ön sıradaki koltuğumu aldım. Oditoryum, büyük ilanın gelmesini bekleyen, kendini ilan eden gençlerin saçma çeneleriyle doluydu.

Ve orada, kör Edebiyat Lordu, bir bastonla ve sadık asistanıyla hemen sahneye doğru yürüyor. Ayakta alkışlamak. Başını salladı ve “teşekkür ederim, lütfen oturun” hareketi yaptı.

Sonra başladı. Ders İspanyol yazarlara adanmıştı, Cervantes veya De Vega olup olmadığını hatırlayamıyorum. Gerçekten hiçbir fark yaratmadı. Her nasılsa, üç saatten fazla süren tüm dersinde oturmayı ve hiçbir şey hatırlamamı başardım. Yavaş ve metodik bir şekilde konuştu, Segovia'nın gitarı gibi kulağımıza bal döktüler, tavanı görmezden geldi.

Ve sonra oldu. Beni tamamen hazırlıksız yakalayan bir şey.

Günü kapatmadan önce Borges seyirciden sorular almak üzereydi. Tabii ki elimi kaldırdım ve yüzlerce öğrenci daha yaptım. Borges’in asistanlarından biri kulağına bir şeyler fısıldadı ve bu da onu gülümsetti.

“Gençlerin izleyicilerinin önünde olmak benim için bir onur, ama zamanımız sonsuz değil,” dedi kör gözlerle hala salonun uzak köşesine sabitlenmiş. “Bu nedenle, beş kişiden rastgele sorular seçeceğim.”

Hayatımda hiç ödül veya piyango kazanmadım. Poker veya blackjack oynadığımda kazandığımdan çok daha fazlasını kaybettim. Sınırlarımı biliyordum ve bu beni ortalama bir ilgisizliğe dönüştürdü, nadiren kendini aşmaya çalıştı. Ve böylece, hala küçük bir hırsla oturmak - buna alıştım.

Şu ana kadar

Ölü Beden Çiftliği - Türkçe Creepypasta

 


Ölü Beden Çiftliği - Türkçe Creepypasta

Bölüm 1

Ben kolayca korkan bir adam değilim, ama ne demek istediğimi biliyorsanız, kafasını kumda tutan tür de değilim. Bir şey doğru hissetmediğinde, doğru hissetmez, nokta. Hayatta meydana gelen kötü şeylerin çoğunun insanlara veya etrafımızdaki dünyaya suçlanabileceğini kabul ediyorum, ama aynı zamanda en azından aksini ispatlayana kadar bu iki kategorinin dışında kalan şeyler olduğuna inanıyorum.

Vücut çiftliğinde olanlar gibi.

Çocukluğumdan beri yazar olmak istedim, bu yüzden bazen çok çiçekli olursam beni affet, bu bir yazarın alışkanlıklarıdır. Bildiğinizden eminim ki, yazmak faturaları ödemiyor ve yazarak geçimini sağlama hayalime rağmen, beni halletmek için her zaman günlük bir işe ihtiyacım vardı. Bir arkadaşımın babası aracılığıyla, liseden dışarı çıkarak silahsız bir güvenlik görevlisi olarak eğitildim ve sertifika aldım, bu da üniversiteye kadar devam ettim. Kolaydı ve para bir süre yeterince iyiydi, ama sonunda içinde bir gelecek olan bir şey aradım. Yazılarım başlamadığı sürece bir kariyer yapabileceğimi düşündüm. Uzun bir aramadan sonra büyük bankalardan birinde bir iş buldum - ki bunu söylememeyi tercih ederim.

Altı yıl, kıçımı çalışarak, rütbeleri tırmanarak geçirdim. Bu, beş hafta öncesine kadar doğu kıyısında çok fazla şubesi ve bu şubelerde çalışan çok fazla çalışanı olduğuna karar verdiler. Bu yüzden botu aldım. Kıdem yok, hayranlık yok, özür yok, sokaktaydım ve kısa süre sonra öğrendiğim gibi kimse işe almadı.

İşler ümitsizleşmeye başladığında evimdeki bloğu bu iş bulma kurumuna ziyaret ettim. Onu yöneten adamı hiç sevmedim, ama dediğim gibi, zamanlar umutsuz. Ben de içeri girdim ve kaydoldum. Diğer banka işlerini sorduğumda çok umutlu görünmüyorlardı, ancak özgeçmişimdeki güvenlik görevlisi deneyimini gördüklerinde 'canlandılar. Anlaşıldığı gibi, bir gecede geçici koruma pozisyonu vardı, doldurmada sorun yaşıyorlardı. Tabii ki geriye doğru bir adım olduğuna inandığım şeyi almakta tereddüt ettim. Koruyucuyu hiçbir şekilde altüst etmemek ya da itibarsızlaştırmamak, şu anda girmeye çalıştığım yöne uymuyor. Bir gecede bekçi olmanın bana yazmak için çok zaman kazandıracağını düşünürsünüz, ama gerçek şu ki, tamamen yalnızken yazarken her zaman zorlandım. Nedense beni tedirgin ediyor ve sonunda hiçbir şey yapmıyorum.

Mesele şu ki, konseri almak istemedim, ama bir adam yemek zorunda. Seçimime, nöbetçiler genellikle ne yapmak daha yüksek sonunda ödeme oranı yardımcı oldu. Daha iyi bir yargıya karşı kabul ettim. Birkaç telefon ettiler, bir adres yazdılar ve beni yoluma gönderdiler. “Su üstünde,” verdikleri tek ayrıntı. Benim eski üniforma biraz rahat ama yine de uygun. Aslında bu gerçeği biraz hayal kırıklığı yarattı.

Saat beş civarında kartta yazdıkları adrese vardım, ki bu gerçek bir konser olan bir adaya gitmek için bir tekne lansmanı oldu. Buna Twain Island diyeceğim, çünkü gerçek adı, yakınlaşmaya rağmen hiç duymadığım bir isim olsa da, ilk etapta bu konuda konuşmamam gerektiğinden eminim. Rıhtımı çalıştıran yaşlı adamla kafa karıştırıcı bir değişimden sonra, bana neredeyse dönüp arabama geri dönmemi sağlayan bir şey söyledi.

“Telefonunu görmem gerek,” dedi. Kafam karıştı, ama cebimden çıkardım ve ona gösterdim. Sonra, “Eğer bu bir kameraysa, almam gerek.” Dedi. Şaka yaptım, “O adada ne var, İngiltere Kraliçesi?” ama eğlendirilmedi. Bir dakika onunla tartıştım ama sonunda teslim ettim. Dediğim gibi, bir adam yemek zorunda. Birkaç dakika sonra daha yaşlı bir adam geldi ve beni tekneye aldı. Sadece ikimiz olduğumuz için ve kendime ne kazandığım hakkında hiçbir fikrim olmadığı için küçük bir konuşma yapmaya çalıştım. Adam çok konuşkan değildi, ama adaya yaklaştıkça günün ikinci kabataslak yorumunu yaptı, bu bir soru şeklinde.

"Hiç bu çiftliklerden birine gittin mi?" Ona, “Daha önce yapmadığın gibi değil” dediği birçok çiftlikte olduğumu söyledim. Ne hakkında konuştuğuna dair hiçbir fikrim yoktu, ama o zamana kadar zaten kayalık kıyıdan dışarı çıkan rıhtıma çekiyorduk. Yerleştirdik. Nereye gideceğimi sormadan önce zaten çekiyordu. Uzun süre kalmak istemiyor gibiydi. Biraz eski bir rec center gibi görünen bir bina vardı. Başka gidecek yerim olmadığı için binaya yöneldim. Çimlerin karşısında, “[Twain] Ada Adli Antropoloji Tesisi” yazan bir işaret vardı. Onlar ayrı ayrı tanıdığım kelimelerdi, ama birlikte anlamlarını yitirdiler. Tam olarak ne kastettiklerini düşündüğüm gibi, bir muhafız üniforması giyen genç bir adam binanın yanına geldi ve beni salladı.

“Tekneyi duydum,” dedi. Kendisini Eric olarak tanıttı ve bana bir telsiz verdi. o

We walked not into but around the decent-sized building, past a second, smaller building and into the woods beyond. Eric said something about the island being the alleged site of buried pirate treasure, but to be honest I wasn’t paying much attention at that point. There was a strong smell in the air, pungent and sweet and downright awful which I found impossible to ignore. Eric noticed my face and said, “Ever smell a dead body before?” I shook my head no. He said, “You’ll never forget it now.”
At that point we came into a clearing in the woods where the foul odor really ramped up. I’ve always had a strong stomach, but even this was excessive. I felt a ball form at the back of my throat. There were two people, one male, one female, both roughly college-aged and wearing similar, gray coats standing over what looked like long, low cages made of chicken wire. As we walked closer I could see dark forms in the cages like piles of trash. The girl looked over at us and nodded politely but the guy didn’t bother. She was pretty and he looked like a bug. It wasn’t until we were right on top of the cages that I realized what they held.
The first body I saw, in fact have ever seen, was a woman’s. Her skin was impossibly waxy with large patches of discoloration, as if the wax had been burned. She looked like someone had sprinkled rice across her, like a new bride. Unfortunately, it wasn’t rice. The maggots crawled on her legs and pooled in the crevices of her neck. Her surprisingly white teeth grinned up at me, exposed, and her belly was inflated like a birthday balloon. My mouth watered from the rising feel of vomit but I managed to keep it in check. It helped to not look at her creeping skin.
He introduced the two as Bernard and Terri, interns from the [name removed] Institute, and said there were two more wandering around somewhere, as well as the man in charge, a scientist by the name of Doctor Christianson. Terri could see I was bothered, so she was nice enough to finally explain what was going on. “We study human decomposition,” she said. The goal was to better understand the process in order to help, among other things, police determine more accurate times of death in a variety of settings.
I looked at the five or six other cages, which she explained were to keep birds away, and asked how many there were on the island. “It varies,” she said, “but it usually hovers somewhere around fifty.”
Fifty dead bodies. One island. No boats.
They said some see-you-laters and then Eric led me around the rest of the island, first to point out some of the other body sites- more corpses, some caged, some not- and then to perform a perimeter around the shore. He said I’d have to do at least two such rounds during my shift, which I was already thinking about skipping. It took about forty-five minutes for us to circle back around to the dock, which I noticed was the only way onto or off of the island short of risking the waves crashing onto the sharp rocks and the ring of slimy garbage. By then the sun was starting to set. Then he took me inside the main research building which as I’d guessed had been converted from a sports center dating back some fifty years. We took a quick look around at the operation and I saw the back of someone’s head inside one of the rooms, but other than that not much registered. I think by that time my head was spinning too fast for anymore information to get in.
We left the main building and went to the second building which served as the guard’s office. Eric pointed out the bathroom, the lockers, the eating area with stocked fridge, the flashlights, the desk with the two-way radio, which he showed me how to use, though by then he was eyeing his watch. He gave me a grin and asked if I was all set. I shrugged, which was the most sincere answer I could give.
“I’ll be honest,” he told me, “most guys don’t last long here. Especially the night shifters.”
“Thanks.”
“If you take out the mental part it’s the easiest job in the world. But that mental part…” His voice trailed off, and I knew exactly what he meant. What could be easier than making sure a bunch of stiffs stayed dead? And yet with the sun going down I was filled completely with dread, the kind where you want to run and scream in no particular direction. Before I could articulate the thought, the sound of a docking boat rose up, and with a nod and a few more last-minute instructions about filling out the log book, he was gone.

“Next boat’s at three a.m.,” he shouted from across the lawn, which seemed like a pretty important detail to be leaving for the last second. Ahead of him were the two interns I’d met, Bernard and Terri, along with two others. Terri waved and I waved back, pretending to be unphased. On the boat already, aside from the old man operating it, was a man whose face I couldn’t make out from a distance other than a beard. I assumed it was Doctor Christianson, though I had no way of knowing for sure.
After the boat chugged away and made a line for land, I looked around at the dimming island, inhabited by me and fifty rotting corpses, give or take, with the wind kicking up off the ocean, and wondered how I’d ended up that way. Just a month earlier I’d been sitting comfortably behind a desk in a warm bank. It was incredible how quickly life could shift beneath your feet.
I retreated back inside the guard’s office and immediately decided to stay in it until the boat came to get me at three. I locked the door. Screw the promises, screw the temp agency, screw the Twain Island Forensic Anthropology Facility, I wasn’t about to go stumbling around in the dark on an island full of dead people, caged or otherwise. There was no way anyone would know one way or the other whether I’d done my rounds or not, and I had a hard time believing that anyone would want to get onto the island, let alone be able to pull up to the dock and get past me without being heard.
To pass the time I had the internet, thankfully, and that got me past the first few mindless hours. Before I knew it the clock over the door read twenty past nine o’clock. Outside it was pitch black, while inside it was way too quiet, so I pulled up some music videos and let them play in the background, a huge playlist of classic rock songs, as I opened a text file and thought of some story ideas I’d like to explore. Not surprisingly, most of them had to do with zombies coming to life and attacking the living. Nothing really stuck, though, and I began to have that familiar uneasy feeling that comes whenever I try to write alone. After a few minutes I stopped trying to fight it. I closed the file and then my eyes.
I’m not sure how long I was asleep. What I do know is what woke me up. With my eyes still closed I started to become aware of a sound under the music, the playlist still coming out of the computer’s speaker, which was faint but getting louder. It was far off in the island, but I could make it out as clear as anything.
And I know it sounds crazy. I really know it does. But it was a woman crying.
When I realized this, my eyes shot open. I jumped out of the chair, grabbed my walkie-talkie and flashlight and ran out of the office, turning on the flashlight as I came around the building. I stopped for a second and shone the light into the forest, catching nothing but the trunks and leaves. For a second I wondered if I’d actually heard the cries or if I’d been half in a dream, the way light sleep messes with you, but then I heard a shout, definitely a woman’s pitch, and I bolted into the woods. All I could think was some idiot had found their way onto the island, maybe even a group of idiots, thrill-seeking kids, and hurt themselves on my watch. I would have to carefully forge the log book to cover my ass on this one.
That already familiar stench came to my nose as I came into the first clearing. My flashlight picked up the metal of the cages. I stopped running. I remembered myself, where I was and why I had locked myself in the office. Those cages, just sitting there in the dark. Corpses staring up. Maggots and flies. The cries had stopped, which had me thinking either I was being pranked or much worse: I was too late to help whoever it had been.
I did what I swore I wouldn’t, which was the job they’d hired me to do. With a major amount of hesitation I did my rounds. Either I would find the woman, I figured, or I could honestly tell the Doctor that I’d secured the island when they found a body in the morning. Another body, that is. A new one. As I walked the edge of the island I formed a joke in my head about how they could leave the dead woman where they found her and just add her to the guest list. The joke always ended with me saying, “You’re welcome.”
I’ll be honest, I didn’t do a full perimeter, but I did do most of one. Other than half of a hollowed out horseshoe crab I didn’t find anything, so I cut back toward the first clearing where I’d sworn the woman’s cries had came from. I walked slowly in case I came across any more body sites, especially the uncaged kind, which I didn’t want to stumble over in the dark despite the little yellow flags that marked them. The smell would probably warn me first, except for the really long-gone ones, the piles of bones which still stunk but not nearly as much. Needless to say, I was relieved when I reached the clearing.
The beam of my flashlight caught the top of the cages as I walked between them, using them as a guide back to the office without really focusing on them. For some reason I still don’t understand, maybe because my eyes picked up something different in the dark, or maybe I felt a change in the air, I shone the light into the last cage, the first I’d seen a few hours earlier, where the bloated woman had grinned up at me.
My feet stopped. So did my heart. What my flashlight saw, what I saw, changed me forever. And I know it sounds crazy. I really know it does. But the cage was empty.

I got in closer to get a better look, because there was no way what I was seeing was real, but I was horrified to find it was. The body was gone, the only thing left of it a long patch of dead grass, a puddle of half-dried fluids, and strips of what looked like leather but I knew wasn’t leather. The cage around it was left exactly where I’d seen it. Only the body had disappeared.
As I stared down at the empty cage, my walkie-talkie crackled in my pocket. It made me jump a bit, the sudden noise in the night, and I fished it out of my pocket where I’d forgotten I put it during the perimeter sweep. But if the first sound made me jump, the second made my skin crawl worse than one of the corpses behind me.
A woman was whispering on the other end. I turned the volume up and pressed the speaker to my ear to hear better. The words were too low to make out, only the distinctly female tone, the same as the one who had called out from somewhere in the woods. Nervous, I brought the walkie-talkie to my mouth and pressed the button on the side.
“Hello? Who’s there?” I tried to sound like I was in charge but it wasn’t convincing. I let go of the button and brought the speaker back to my ear, straining to hear the whispers.
A laugh. A woman’s laugh, high-pitched and delirious, came through the speaker.
Instinct took over and I ran. I ran away from the cages and out of the clearing, into the woods and out of them again until I was running between the two buildings and back into the office, slammed the door shut and locked it. My pulse throbbed in my neck and I tried to catch myself with my hands on the desk, taking great, big breaths of air in.
Breaths of air. Stale air. Not just stale, but wretched. Sickly sweet and pungent, the smell of those bodies had somehow moved into the guard’s office, even though none of the sites were anywhere near it, even with a strong wind to push the air around the island.
It was then, as I pushed myself up off the desk, that I thought again of the missing body. The woman’s body. The woman’s voice on the radio, the whispers and the laugh. It was then that I realized not just the air had gotten into the building.
I looked at my hand- a smudge of something black was on my palm. There was a matching one on the table.

Silahlıysanız ve Glenmont Metrosundaysanız, lütfen beni vurun - Türkçe Creepypasta

 

Silahlıysanız ve Glenmont metrosundaysanız, lütfen beni vurun.

Bir kafa vuruşu yap. Beni tapınağa vur, hafifçe aşağıya doğru nişan al. Mermime hipokampusa çarpmadan önce beynimden mümkün olan en kısa mesafeyi katmak için mermiye ihtiyacım var. Eğer şanslıysam, kafatasımdan kopan ateşli silah hissi sadece birkaç on yıl sürecek.

Bu kadar korkunç, bana çok büyük bir iyilik yapacaksın. Bir kafa vuruşu ile ölüm, Mümkün olduğu kadar kısa bir süre sonra, alternatiften çok daha iyidir.

Sorunum on bin yıldan fazla bir süre önce bu sabah 10:15'te başladı. Uyuşturucu denemelerine katılarak ekstra para kazanıyorum. Ben yan etkileri değerlendirmek için deneysel ilaçlar alan “sağlıklı bir denek ”im. Bir zamanlar böbrek ilacıydı. Birkaç kez kan basıncı veya kolesterol için bir şeydi. Bu sabah bana aldığım ilacın beyin işlevini hızlandırmayı amaçlayan psikoaktif bir madde olduğunu söylediler.

Şimdiye kadar test ettiğim ilaçların hiçbiri eğlence anlamında benim için hiçbir şey yapmadı. Başka bir deyişle, test ettiğim ilaçların hiçbiri bana bir katil vızıltı vermedi ya da beni yok etmedi. Belki plasebo grubunu hep bitirdim, ama test ettiğim hiçbir şey beni hiç etkilemedi.

Bugünün ilacı farklıydı. Bu bok işe yaradı. Bana 10:15'te bir hap verdiler ve beni bazı testler için geri çağırana kadar bekleme odasında takılmamı söylediler. “Sadece otuz dakika,” dedi araştırma görevlisi bana. Bekleme odasındaki kanepeye atladım ve bugün sehpa üzerinde oturan Psikoloji Bugün'ün bir kopyasından birkaç makale okudum. Bugün Psikoloji'yi bitirdiğimde beni geri aramamışlardı, bu yüzden bir ABD haberi aldım ve onu baştan sona okudum. Sonra eski bir Scientific American okudum. Onları bu kadar uzun süren neydi?

Duvar saatine bakmak için yavaşça başımı döndüm. Sadece 10:23 idi. Üç dergiyi de sekiz dakikada okumuştum. Bunun uzun bir gün olacağını düşündüğümü hatırlıyorum. Haklıydım.

Bekleme odasında bazı kullanılan hardcovers ile küçük kitaplık vardı. Kitap rafına doğru yürümeye kalktığımda bacaklarım zar zor çalıştı gibi hissettim. Zayıf olmaları değil. Sadece yavaşlardı. Kanepeden kalkmak tam bir dakika, kitaplığa iki adım atmak ise bir dakika sürdü.

Raftaki eski kitapları taradım ve Moby Dick'in bir kopyasını aldım. Kollarım bacaklarımla aynı problemlere sahipti. Sadece bir ayağımın önüne gelip kitabı kapmak uzun zaman aldı. Aslında sadece elimin kitabın omurgasına ulaşmasını beklerken sıkıldım.

Kanepeye geri döndüm ve bana, aydaki astronotların düşük yerçekimi atlamalarını hatırlatan ağır çekimde düştüm. Moby Dick'i (yavaşça) açtım ve okumaya başladım. Call Me Ishmael ile başladım ve Ahab, beni geri aramadan önce piposunu denize attı (otuzuncu bölümü frigginlemek için bir yoldu).

Baş ağrısı - Türkçe Creepypasta / Korku Hikayeleri

 

 Baş ağrısı - Türkçe Creepypasta / Korku Hikayeleri

Gerçekten bıçaklama yapan bir acı. Aniden geliyor. Uyarmadan. Kaç doktor gördüğümü bilmiyorum. Migren? Migren ilaçları yardımcı olmadı. Gerilim baş ağrıları? Lütfen. Çoğu zaman iyiyim. Ama sonra vuruyor. Gözümün arkasına çarptı. Bana saldırıyor. Bir buz kıracağı olan küçük şeytan gibi, gözümü bıçaklıyor. Uyarı yapmadan, acıma olmadan ve pişmanlık duymadan gelir.

Bir keresinde arabada bana saldırdı. Park etmiş bir arabaya çarptım. Dava açtım. Gerçekten, adil değil. Bu benim hatam değildi. Saldırdığında gözlerim sulanır ve burnum akar. Göremiyorum. Tek hissettiğim, gözümden çıkmaya çalışan bıçaklama, kızgın acı. İşimde bir kez oldu. Çığlık attım. Herkes deli olduğumu düşündü. Tek gereken bir kez norm dışında bir şey yapmak ve ben deli olarak etiketlendim.
Kimse anlamaz. Uyuyamıyorum. Çalışamıyorum. Araba kullanamam. Sadece iblisin saldýrmasýný beklerim.

İlaç denedim. Gerçekten mi. Bana söyledikleri her şeyi yaptım. Ağrı kesici ilaçlar. Nöbet ilaçları. Yoga. Meditasyon. Her şey. Uyuşturucu denedim. Hepsi, gerçekten. Esrar, Percocet, hatta eroin denedim. Şeytanım sadece uyuşturucuya gülüyor. Yakalandım. Percocet ile yakalandım. Ailem bir suçlu olduğumu düşünüyor. Benim hatam değil! Şeytan. Hep iblis. Çığlık atıyor.

O geliyor. Ne zaman olduğunu bilmiyorum. Nerede olduğunu bilmiyorum. Ama her zaman geri döner. Beklenti, bıçaktan neredeyse daha kötüdür. Bütün gün, sadece bekliyorum. Ben sadece iblisi bekliyorum. Bazen gelir. Bazen değil. Sanırım sadece bana gülüyor.

Adil değil! Bunu ben istemedim. Bir doktor bunun bir “buz kıracağı” baş ağrısı olduğunu söyledi. İşte böyle hissettiriyor. Buz kıracağı olan bir iblis. Beni bıçaklayan bir iblis. Ondan nefret ediyorum.

Onu geri bıçaklayabileceğimi düşündüm. Kavga etmeden gitmek istemedim, anlıyor musun? Bu yüzden kendi buz kıracağım. Kendi buz topumu aldım ve gözümü dilimledim. Hayal edebilirsiniz? Kendi gözünüzü koparmak mı?
Ama işe yaramadı. İşe yaramadı. Yapılacak başka ne var bilmiyorum. İntihar? Olabilir. Ama belki ona yeni bir ev bularak şeytandan kurtulabilirim. Belki de başka birini ister. Belki bir tanesini hareket ettirir. Ve ben özgür olacağım. Hayatımı geri alacağım. Adil olmadığını biliyorum. Ama bunun üstesinden gelmem adil değil. Adil değil.

Belki bir başkası gözlerinden buz alırsa, anlar. Belki iblis onlara gider. Her neyse, bu yüzden buradasınız. Üzgünüm, gerçekten öyleyim. Ama başka ne yapacağımı bilmiyorum.

Lütfen, mücadele etmeyi bırak. Sadece işleri daha da kötüleştirecek.